Oei oei oeps

Oei oei oeps,

Sta ik vorige week “vrolijk” de was te doen in een echte “laundromatte” en ben ik heel handig, terwijl ik wacht tot de machine klaar is, aan m’n tweede USA publikatie bezig, krijg ik het niet afgerond voordat de was klaar is (30 minuten wassen en 15 minuten drogen en dan verder drogen over de stoel en de badrand in het hotel). Ik dacht dus wel ff maandag of dinsdag de boel af te ronden maar inmiddels is het dinsdag een week later, ziedaar dat de tweede alinea hieronder niet helemaal meer klopt. En ja, ik sta weer de was te doen. ;-)

Howdy vrienden,

Bedankt voor al jullie reacties, erg leuk zo’n respons.

De eerste echte post hier op deze site was van nog geen week geleden alhoewel lang overtijd.
Hopelijk is deze nieuwe post niet te vroeg, BTW geen garanties op toekomstige publikatie termijnen van een week of korter.

Na mijn relaas over de reis en mijn eerste ervaring, nu een vervolg over het werk van de eerste paar weken en wat leisure time.

De eerste week on the job was nog met een collega uit NL en dat zorgde voor een relaxte overgang. Hij kon me mooi inlichten over de huidige stand en problemen en die waren relatief miniem want er was nog geen flikker gebeurd. De eerste week diende we overigens wel de huurauto te delen en dat betekende samen uit, samen thuis. Als een van ons boodschappen moest doen rechtstreeks na het werk dan gingen we dus maar samen, ook qua eten moesten we elkaars wensen in overweging nemen. Op zich hebben we ons daar best aardig doorheen geslagen.

Alleen het eerste weekend hadden we verschillende plannen. Het dilemma bleek echter niet zo groot te zijn aangezien een van die plannen was om naar New Orleans te gaan. Een kleine 2,5 uur rijden over de “matige” wegen van Lousiana en we waren daar met erg mooi weer als een bonus.
Na het inchecken in het hotel net een 1,5 blok buiten het French Quarter hebben we die voorgenoemde en wereldbekende buurt verkend. Het French Quarter kennen we natuurlijk van Bourbon Street en Mardi Grass dat daar uitbundig word gevierd, helaas is dit pas in februari ergens. Op zich geen ramp want het blijft een gezellige buurt met veel barretjes en clubs en meer dan genoeg bezoekers voor de vele live optredens straatbands en piano clubs en meer dan geschikt voor het nuttigen van de in de Southern States wel bekende Hurricane’s.

Na een flinke wandeling door de oude buurten in de middag hebben we nog een poging gedaan om een stukkie water over te steken met de gratis veerboot (voor voetgangers) om erachter te komen dat het Mardi Grass museum al dicht was. Op de terugweg dus maar even door 1 van de grote casino’s geslenterd alvorens een siësta te houden in onze eigen kamers.

‘s Avonds dus opnieuw Bourbon Street ingedoken voor een hapje te eten, in dit geval bij “Pat O’Brien, home of the famous Pat’s Hurricane”, nou het eten en de service was matig maar de Hurricane’s des te beter. Eigen schuld natuurlijk, hadden we maar niet zo’n commerciële tent uit moeten zoeken. Vervolgens nog wat tijd in de Piano (dubbele) Bar van Pat’s doorgebracht (ala Crazy Piano’s), natuurlijk op onze luie donder aan een van de vele tafeltjes en verder hebben we de rest van de avond en nacht een aantal van de vele clubs aan Bourbon Street verkend onder het genot van een aantal biertjes. Overigens wel jammer dat de dames achter de bar elke keer denken je een plezier te doen met het aanbieden van Amstel Light, Heineken Light en nog een of twee amerikaans varianten van hollands bier. Overigens betekent light niet alleen minder alcohol (zoals alle bieren in de USA) maar ook een blondere smaak. Mooiste moment hier was toen we een 40+ spotte in een van de clubs, duidelijk niet zijn scène, en de jonge dame aan zijn arm, ingehuurd I guess, compleet uit d’r dak ging. Met het schaamrood op de kaken stond ‘ie daar.

Zondag hebben we ons vermaakt met een relatief vroeg begin in een lokaal ontbijt en lunch hokje waar mijn college blij verrast werd met onherkenbaar voedsel. Vervolgens zijn we met een combi-ticket (ook amerikanen zijn gevoelig voor voordeeltjes) voor het Audubon aquarium en het I-max theater op pad gegaan. In het I-max theater hebben we een prachtige 45 minuten film te zien gekregen over de locale flora en fauna in combinatie met het effect van de orkanen op elkaar.

Het aquarium was in ieder geval net zo prachtig als de film met als persoonlijk hoogtepunt het aaien van de roggen (voelde met net een klein kindje). ;-)
De witte alligator (geen albino!) was helaas niet te porren voor een beetje actie en ook na de film lag die nog in dezelfde positie en op dezelfde plek.

Een paar uurtjes later stonden we weer buiten en hebben we nog een laatste ronde door het French Quarter genomen en vervolgens de auto opgehaald waarna we nog wat door de stad hebben gecruised als ramptoeristen. Helaas hadden we beter wat vooronderzoek kunnen doen want we zijn precies de verkeerde kant opgereden maar uiteindelijk was dat ook weer niet zo erg want zo konden we mooi de andere snelweg terug naar Lafayette nemen. Deze zuidelijker gelegen snelweg, alhoewel iets langer was gelukkig van iets betere kwaliteit en met een iets hogere maximaal toegestane snelheid.

Vlak voor Lafayette werden we getrakteerd op een fraaie stortbui die de snelweg blank deed staan en waar we dus ook maar gauw van afgingen om het ergste deel van de bui op een parkeerplaats af te wachten tesamen met vele andere automobilisten want je zag echt niets door de autoruit.

Op dinsdag zijn we na het middaguur vertrokken naar Houston omdat mijn collega de volgende dag daar vandaan zou terug vliegen naar NL. s’Avonds hebben we gezellig gebarbecued bij de President van de Frames Inc bij hem thuis onder het balkon, maar niet voordat we ook in Houston nog een stortbui mochten aanschouwen waarbij de straten blank stonden en een aantal auto’s strandde in het midden van deze waterplassen, die mensen zullen wel gedacht hebben dat ze in een SUV of Pick-up redden zoals meer dan 50% van de mensen in Texas en Louisiane werkelijk doen.

De volgende dag op mijn terugweg na 4,5 uur rijden en weinig interresants onderweg anders dan de vele aanhouding voor drugs (zie vorige post) nog een gelukkige ontsnapping op ongeveer 2 mijl voor de afslag Lafayette. Daar werd ik nog bijna aangehouden door een State Trooper die het nodig vond om van zijn luie gat af te komen omdat ik een mijl of 5 ofzo... te hard reed. Anyway ik was sneller dus dat is goed afgelopen. ;-)

Voor de rest qua werk was de tweede week nog een rustig weekje. De planning en de verhalen waren dat we in September een blik manuren zouden opentrekken en echt wat werk verzetten aangaande de constructie, dus dat moest ik maar ff afwachten. Anders dan leveranciers die allemaal verkeerde leveringen deden en vrachtlijsten en paklijsten die voor geen houtje klopten ging het wel aardig behalve dat ik m’n tweede zaterdag om voornoemde problemen dus wel om 0630 op de constructie site aanwezig kon zijn voor een hele dag werk.

Diezelfde zaterdag moegestreden van de verdomde paklijsten en leveranciers heb ik op de terugweg maar ff de stoute schoenen aangetrokken en ben ik gestopt bij Acadiana Dodge. Een Dodge dealer om de hoek van mijn hotel waar ik elke ochtend tot op heden op mijn rit naar het werk een batterij (stuk of 30) Dodge Chargers mocht aanschouwen netjes op een rij en in alle kleuren van de regenboog. Nou, vriendelijk zijn ze daar wel en een “proefrit” werd me zelfs aangeboden ondanks dat al bekend was dat ik niet in een kopende positie verkeerde. Na het uitzoeken van een kleur en uitvoering uit het rijtje kreeg ik zo de sleutels en was ik op pad. Best leuk zo’n 5,7 liter V8, maar toch nog een beetje tam met al die kilo’s die die bak weegt. Volgende keer maar de 6.1 liter versie meenemen.

Goed, tot hier was ik dus gekomen vorige week. 6 Weken zijn alweer voorbij nu en ik weet ook wel waarom vorige week zo snel ging. Veel problemen en nog veel meer uren. 6 Dagen a minimaal 12 uur, tsja dat hakt er wel in dus zondag heb ik lekker uitgeslapen en toen was m’n vrije dag voorbij. Dus ook geen kans gehad om de was te doen. Waarom laat die gozer de was dan ook niet in het hotel doen vragen jullie je vast af, de baas betaalt wel. Nou, dat is de Hollandse insteek denk ik dan, want $1,50 per paar sokken und so weiter vind ik wel een beetje gortig, zelfs al is het mijn geld niet. Dus daar sta ik dan weer. ;-)

Anyway, om de job af te krijgen zijn de vorige plannen een beetje omgegooid en wordt er door de contractor zelf 24/7 gewerkt. 15 Man gemiddeld overdag en helaas is de nachtploeg vaak maar een man of 5-7 sterk. Normaal zou je zeggen langzaam en gestaag, nou hier is de voortgang langzaam en grillig. Maar we komen er wel, uiteindelijk….

Gezien de laatste post dus eigenlijk twee weken geleden was, hebben jullie denk ik nog wel een stukkie tekst tegoed. Dat komt wel goed want ik heb net de wasmachine voor een tweede ronde aangezet.

”Amerikanen zijn zo lui..”
“Hoe lui zijn ze dan..?”
“Ze zijn zo lui, dat ze wel te hard rijden en bumperkleven maar niet hun knipperlicht aan zetten en inhalen.”

Haha, leuk dat Amerika, mag je tenminste links en rechts inhalen, doen ze dat bijna niet.

Nog een mooi voorbeeld. Lunchen wordt veel buiten de deur gedaan. Een van de lunch spots is Subway, hier maken ze je een stokbroodje in grote vorm of nog grotere vorm met een hele berg beleg. Het voordeel aspect komt ook hier weer om de hoek kijken. Meestal wil je wel wat te drinken en dan voor slechts 20 cent kan je je “chips” erbij krijgen als combo menu. Nou mij niet gezien, tijdens de lunch al aan een zakje chips beginnen. Wel mooi vind ik dat je de beker die je krijgt voor het drinken zelf mag vullen bij de machine en als je beker leeg is, gratis “refills”! Het voorbeeld van lui waar ik naar toe werk, let op hier komt ‘ie, ze verkopen ook extra grote bekers zodat je niet naar de machine terug hoeft voor je refill!!! Only in America, I guess.

Anyway, ik rij nog steeds in dezelfde “saaie” witte Honda Accord coupe ondanks mijn verzoek voor iets amerikaanser bij het verhuurbedrijf . Wel moet ik zeggen dat ik geregeld vlak langs het verhuurbedrijf rij, op weg naar een restaurant of een supermarkt en dat hun parkeerplaats met huurauto’s altijd leeg is, aan mijn charmes kan het dus niet liggen. ;-)

Nou verveelde ik me toch zaterdagavond, dus ging ik maar een eindje rijden. Kom ik in het centrum, vlakbij een grote club, middenin een scene die zo op MTV kon worden uitgezonden. Wie kent de show niet: “Pimp my ride” etc. Ontzettend grote amerikaanse sloepen uit de jaren ‘70 tot ‘90 met van die foute verchroomde velgen van 24” waardoor de auto een paar decimeter hoger op z’n poten staat (anders past het niet). Anyway, ze waren allemaal rondjes aan het rijden over de parkeerplaats met zoveel mogelijk gangsta’ rap uit de kofferbak knallend. M’n witte Honda stak daar nogal schril bij af dus ben ik maar weer snel verder gegaan.

Oei oei oeps, weer een wasbeurt voorbij. Ik kap er mee voor nu en maak het later wel af...

Post note: In plaats van m’n verhaal af te maken eenmaal terug in het hotel en te posten op deze site is alles een beetje in een stroomversnelling geraakt en zijn we 6 weken en nog wat wasbeurten verder sinds het begin van dit verhaal. Dus ik ga nu kappuh met deze storyline en maar gewoon posten anders horen jullie wellicht nooit meer wat van me. ;-)

De groeten allemaal.

P.s. Ik leef nog steeds en “vermaken” is een rekbaar begrip.

surf hier naar toe voor meer foto's
http://picasaweb.google.com/mjq1978